capture the moment and story while traveling
เบื่อชีวิตช่วงนี้สุดๆ ทำงานเดิมๆมาหลายปี รู้สึกว่างานไม่มีความหมาย รู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่า รู้สึกไม่ก้าวหน้า ไม่เจอสิ่งที่ชอบ ไม่กล้าเปลี่ยนงานแต่ก็โคตรเบื่องานประจำ ลองทำอะไรเล็กๆเองก็ดูเหมือนจะไปไม่รอด เพื่อนๆก็ดูก้าวหน้าได้ดิบได้ดีกันไปหมด ทำไมเราไปไม่ถึงไหนเลย ทำอย่างไรดี?
นนี้ก็อยากจะมาเล่าถึงความทรงจำของทริปท่องเที่ยวยุคไร้ smart phone ตอนปี 2006 ที่เดินทางไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วยตัวเองเป็นครั้งแรกค่ะ แต่ตอนนั้น สมัยที่ยังต้องยื่นขอวีซ่าไปเที่ยวญี่ปุ่นนะเออ! ต้องเอาจม.ที่เขียนมือส่งหาเพื่อนที่ญี่ปุ่น โปสการ์ดที่ทางนั้นส่งมาบ้าง แถมรูปตอนปัจฉิมไปยื่นเอกสารอ่ะ!!
"May the best man win" หรือ "ขอให้ผู้ที่เก่งที่สุดชนะ" ผู้เขียนชอบประโยคนี้ของฝรั่งมาก... ใช่... คนที่เก่งที่สุดควรจะชนะเพราะมันคือข้อสรุปของความพยายาม ความใส่ใจและความพร้อมของเค้าที่ฝึกฝนมาตลอด
สวัสดีค่ะ Along the way กลับมากับเกร็ดการท่องเที่ยวที่ไม่เหมือนใครนะคะ บทความก่อนหน้านี้สองตอน ได้กล่าวถึงการเตรียมตัวและทิปเล็กๆน้อยๆที่จะให้ทำผู้สูงอายุสนุกไปกับการท่องเที่ยวนะคะ ตอนที่3 นี่ก็เลยอยากจะพูดถึงปัญหาที่จะต้องเจอแน่ๆเวลาพาผู้สูงอายุไปเที่ยวแบบไปกันเองและการแนวทางไอเดียในการแก้ปัญหานะคะ
สวัสดีค่ะ วันนี้ Along the way มาแนวเศร้านิดนึง เรื่องของร้านอาหารโปรดของเราที่หายไปอย่างไม่มีเยื่อใย ไม่รู้ว่าวันไหนจะได้มีโอกาสเจอกันอีกไหม นี่คือยิ่งกว่าแฟนเก่าที่เลิกกันเสียอีกเป็นตายร้ายดีก็ไม่รู้จะไปถามจากใคร เฮ้อ ถือว่าบทความนี้เขียนไว้เพื่อระลึกถึงร้านเหล่านี้ละกันค่ะ แต่ถ้าใครมีเบาะแสว่าเค้าไปแอบเปิดใหม่อยู่ที่ไหนก็วานบอกกันด้วยนะคะ ท่านจะได้บุญมหาศาลจากการแจ้งข่าวให้แก่เรา
ตอนสองนี่ Along the way จะมาพูดถึงทิปเล็กๆน้อยที่จะทำให้ผู้สูงอายุไปเที่ยวแล้วแฮปปี้ขึ้นไปอีก พูดง่ายๆก็เอาใจท่านซะหน่อยนั่นแหละค่ะ หัวข้อเรามีสิบข้อที่ได้เกริ่นไว้จากตอน1 นะคะ
ตัวผู้เขียนเองถือคติว่าถ้าเราไปเที่ยวกับเพื่อนกับแฟนหรือกับคนอื่นได้ แล้วถ้าพ่อแม่อยากไปเที่ยว ท่านต้องไปได้เที่ยว! บล็อกนี้ก็เลยตั้งใจว่าจะมาแบ่งปันประสบการณ์เรื่องการท่องเที่ยวกับผู้สูงอายุแบบไม่อิงกับทัวร์นะคะ แบบทัวร์นี่คือง่ายที่สุดแล้วในการพาท่านไปเที่ยว กินอิ่ม นอนดี ไม่ต้องเดินนั่งรถตลอด มีคนคอยดูแล แต่ถ้าสนใจจะพาไปเที่ยวเองก็ลองอ่านเคล็ดลับดูได้ค่ะ
Along the way วันนี้มาเสนอแนวคิดส่วนตัวเรื่อง "ศิลปะของการลงมือทำไปก่อน" มันช่างคลาสสิคนัก เพราะมันเส้นบางๆระหว่าง "ความขี้เกียจ" กับ "การกำจัดความกลัวออกไป"
Along the way moment 